Matczyna miłość

Miłość matczyna jest na ogół uważana za coś fundamentalnego. To najtrwalszy i najpiękniejszy przykład bezwarunkowej miłości (w dodatku przykład uniwersalny, właściwy nie tylko ludziom). Oczywiście psychologiczny wymiar miłości matczynej możemy zaobserwoać póki co jedynie pośród własnego gatunku. Rodzaj relacji, jaki występuje między matką a dzieckiem ma później decydujący wpływ na całe jego życie, a zwłaszcza na stosunki interpersonalne. Więź między matka a dzieckiem wykształca się już od pierwszych wspólnie spędzonych godzin. Specjaliści od dziecięcej psychiki stwierdzili nawet, że początkowo noworodek nie odróżnia siebie samego od opiekunów (taka sytuacja trwa do 6 miesięcy). Po przejściu tego okresu zaczynają się tworzyć zręby osobowości u dziecka. I właśnie w tym momencie bardzo istotna jest opieka matki, jej miłość, stabilność łączącej ją z niemowlakiem relacji. Brak czułości ze strony matki wpływa zarówno na psychikę jak i fizyczny rozwój dziecka. Wzrasta nie tylko zagrożenie socjopatią w późniejszym okresie, ale również gorszym funkcjonowaniem układu odpornościowego. „Instynkt macierzyński” ma to do siebie, że nie zawsze pojawia się w porę (czasami dzieje się to jeszcze w czasie ciąży, kiedy indziej – już po porodzie). Co więcej – część specjalistów twierdzi, iż nie jest on dany każdej kobiecie automatycznie…Innymi słowy – miłości matczynej w niektórych przypadkach także trzeba się nauczyć. Zazwyczaj jednak po porodzie matka odczuwa „miłość” do tej małej istotki. Ma to uwarunkowania hormonalne, i wiąże się z obecnością oksytocyny w organizmie kobiety (hormonu odpowiedzialnego za skurcze macicy, a także wzmacnianie więzi z dzieckiem). Niemniej – budowanie relacji wiąże się z działaniem świadomym, jest wyrazem oddania emocjonalnego. Nie można go sprowadzać jedynie do reakcji chemicznych.